Muzeum Pileckich

Nadrzędną ideą przy projektowaniu Muzeum było wytworzenie miejsca kontemplacji, w którym przeszłość spotyka się z teraźniejszością, tworząc harmonijną całość. Zaprojektowano przestrzeń, która umożliwia przeżycie katharsis stanowiąc prowokujące, pobudzające tło dla przeżywanych emocji. Miejsce, w którym panuje nastrój sprzyjający wyciszeniu i skupieniu się na ekspozycji, jak również zachęcający do rozkoszowania się sielską i magiczną atmosferą tradycyjnego polskiego ogrodu przydomowego.

Głównym elementem tożsamościowym założenia jest zachowany budynek – dom ziemiański – rodzinna siedziba Marii Pileckiej. Podstawowym zamierzeniem projektowym jest przywrócenie mu oryginalnej formy i dawnego blasku. Budynek istniejący otoczony zielenią o charakterze tradycyjnego polskiego ogrodu wiejskiego, stanowił będzie jago najmocniejszy akcent.  W tym kontekście nowa część Muzeum, przyjmuje formę niskiego pawilonu ogrodowego z obejściem, którego podwójna struktura elewacji, dzięki zastosowaniu głębokiego podcienia oraz szerokich przeszkleń, dematerializuje granicę pomiędzy starym a nowym.

Nową część muzeum zaprojektowano tak, aby wtapiała się w zielone otoczenie i w odpowiedni sposób kontrastowała z budynkiem istniejącym. Poprzez zastosowanie okładziny z naturalnego szarego kamienia wapiennego, pawilon ma stać się częścią ogrodu oraz wdzięcznym, lecz neutralnym tłem dla budynku istniejącego, niezaburzającym odbioru jego historycznej formy.

Bryła nowego bydynku na styku z budynkiem istniejącym powiela jego kształt, stanowiąc jego naturalne przedłużenie.  Rozbudowa operuje jednak współczesnym językiem formalnym, odpowiednim dla swojego czasu i przeznaczenia. Nie zaburza ona charakteru ani odbioru oryginalnego domu Pileckich, stanowiąc dla niego nienachalne tło. Minimalistyczny detal oraz neutralność naturalnego kamienia i ukrytego w podcieniu szkła jako dominujących materiałów wykończeniowych,  poprzez subtelny kontrast eksponują walory architektury historycznej, budując ponadczasowy, trwały charakter projektowanej kompozycji.

Architekturę nowej części zaprojektowano z myślą o budowaniu napięcia i tworzenia atmosfery  odpowiedniej dla funkcji muzealnej. Wejście główne prowadzi do hallu przekrytego szklanym dachem, sygnalizującym ważkość miejsca. Świetlik eksponuje i podkreśla lokalizację bryły “foyer” ekspozycji na styku z istniejącym domem, której przestrzeń ograniczono pełnymi ścianami i wielospadowym dachem. Jest to jedyne miejsce w nowej części budynku  bez kontaktu z otoczeniem, w którym panuje wyjątkowa cisza i skupienie, przygotowujące widzów do kontaktu z ekspozycją.

Tradycyjny ogród przydomowy towarzyszący zabudowie będzie wizytówką Muzeum. Bazując na układach kompozycyjnych polskich ogrodów wiejskich oraz doborze rodzimych gatunków roślin, projektuje się współczesny ogród urządzony zgodnie z tradycyjnymi regułami. Nadrzędną zasadą kompozycji zieleni będzie wielopiętrowość i wielobarwność w doborze roślinności.